Γεια, με λένε Liv και διαγνώστηκα με λέμφωμα Hodgkin σταδίου 2 στις 12 Απριλίου 2022, 4 μήνες αφότου βρήκα ένα εξόγκωμα στον λαιμό μου.
Παραμονή Χριστουγέννων 2021, βρήκα τυχαία ένα πρησμένο εξόγκωμα στο λαιμό μου που βγήκε από το πουθενά.
Έκανα αμέσως μια διαβούλευση τηλε-υγείας για να μου πουν ότι δεν πρέπει να είναι σοβαρό και να πάω στον γιατρό μου όταν μπορώ για περαιτέρω έρευνα. Λόγω των επίσημων αργιών και μιας πολυάσχολης εορταστικής περιόδου, έπρεπε να περιμένω να δω έναν γιατρό που στη συνέχεια με παρέπεμψε να κάνω υπερηχογράφημα και βιοψία με λεπτή βελόνα στα μέσα Ιανουαρίου. Με τα αποτελέσματα της βιοψίας να μην είναι οριστικά, έβαλα αντιβιοτικά και για παρακολούθηση για να δω αν υπάρχει ανάπτυξη. Απογοητευτικά τα αντιβιοτικά δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα, αλλά συνέχισα τη ζωή, δουλεύοντας, σπουδάζοντας και παίζοντας ποδόσφαιρο κάθε εβδομάδα.
Σε αυτή τη χρονική στιγμή, το μόνο άλλο μου σύμπτωμα ήταν η φαγούρα, την οποία είχα αφήσει κάτω από τις αλλεργίες και τη ζέστη του καλοκαιριού. Τα αντιισταμινικά θα υποχωρούσαν σε κάποιο βαθμό τον κνησμό, αλλά επέμενε τις περισσότερες φορές.
Στις αρχές Μαρτίου δεν είχε μεγαλώσει, αλλά ήταν ακόμα παρόν και εμφανές, με τους ανθρώπους να κάνουν σχόλια ή να το επισημαίνουν συνεχώς, με παρέπεμψαν σε έναν αιματολόγο και δεν μπόρεσα να τους δω μέχρι τα τέλη Απριλίου.
Προς τα τέλη Μαρτίου, παρατήρησα ότι το εξόγκωμα είχε αναπτυχθεί πάνω από το λαιμό μου, χωρίς να επηρεάζει την αναπνοή μου, αλλά να γίνεται ακόμα πιο αισθητό. Πήγα στο GP όπου μπόρεσε να με πάρει να δω έναν διαφορετικό αιματολόγο την επόμενη μέρα με βιοψία CORE και αξονική τομογραφία που έγινε κράτηση για την επόμενη εβδομάδα.
Ζογκλέρ πανεπιστήμιο και εργασία μεταξύ όλων των δοκιμών που διεξάγονται σε Τελικά διαγνώστηκα επίσημα με λέμφωμα Hodgkin, σχεδόν τέσσερις μήνες αφότου ανακάλυψα το εξόγκωμα στον λαιμό μου.
Όπως όλοι, ποτέ δεν περιμένεις πραγματικά ότι είναι καρκίνος, όταν είσαι 22 ετών και ζεις κανονικά με ελάχιστα συμπτώματα, θα μπορούσαν εύκολα να αγνοηθούν θα μπορούσαν τελικά να οδηγήσουν σε χειρότερη πρόγνωση/διάγνωση του καρκίνου σε μεταγενέστερο στάδιο.
Η διάγνωσή μου με ώθησε να σκεφτώ πώς να προχωρήσω όχι μόνο στη θεραπεία αλλά και τις πιθανές επιπτώσεις αργότερα στη ζωή.
Αποφάσισα να υποβληθώ σε θεραπεία γονιμότητας για να παγώσω τα ωάρια μου, η οποία ήταν διανοητική, σωματική και συναισθηματική διαδικασία αποστράγγισης.
Η χημειοθεραπεία ξεκίνησε μια εβδομάδα μετά την ανάκτηση του ωαρίου μου στις 18 Μαΐου. Μια πολύ δύσκολη μέρα με τόσους πολλούς άγνωστους να πηγαίνουν σε χημειοθεραπεία, ωστόσο η υποστήριξη από τις καταπληκτικές νοσοκόμες μου και τον σύντροφό μου και την οικογένειά μου έκανε το άγνωστο πολύ λιγότερο τρομακτικό.
Συνολικά θα κάνω τέσσερις γύρους χημειοθεραπείας με ακτινοθεραπεία που μπορεί να χρειαστεί μετά. Οι δύο πρώτοι γύροι χημειοθεραπείας μου ήταν BEACOPP και οι άλλοι δύο ήταν ABVD, και οι δύο είχαν διαφορετικά αποτελέσματα στο σώμα μου. BEACOPP Είχα ελάχιστες παρενέργειες με κάποια κόπωση και πολύ ήπια ναυτία, σε σύγκριση με το ABVD όπου έχω νευροπάθεια στα δάχτυλά μου, πόνο στη μέση και αϋπνία.
Καθ' όλη τη διάρκεια της διαδικασίας έλεγα στον εαυτό μου να παραμείνω θετικός και να μην επιτρέψω στον εαυτό μου να ασχοληθεί με τις παρενέργειες του καρκίνου που μπορεί να με κάνει να αρρωστήσω, κάτι που ήταν ένας αγώνας προς το τέλος του ταξιδιού μου στη χημειοθεραπεία και ξέρω ότι για πολλούς ανθρώπους είναι πάλη.
Το να χάσω τα μαλλιά μου ήταν ένας αγώνας, τα έχασα τρεις εβδομάδες μετά τον πρώτο μου γύρο χημειοθεραπείας.
Σε εκείνο το σημείο έγινε πραγματικότητα για μένα, τα μαλλιά μου για πολλούς ανθρώπους ήταν μεγάλη υπόθεση και πάντα φρόντιζα να φαίνονται στο απόλυτο καλύτερο.
Τώρα έχω δύο περούκες που μου έχουν δώσει τόση αυτοπεποίθηση όταν βγαίνω έξω, ο φόβος που είχα αρχικά να φορέσω περούκα και να μην έχω μαλλιά έχει φύγει και τώρα μπορώ να αγκαλιάσω αυτήν την πτυχή του ταξιδιού μου.
Για μένα, το να είμαι μέρος των ομάδων υποστήριξης, οι οποίες περιλαμβάνουν Lymphoma Down Under στο Facebook και Ροζ Πτερύγια, ένα τοπικό πρόγραμμα υποστήριξης του καρκίνου και φιλανθρωπική οργάνωση στην περιοχή μου (Hawkesbury) που με βοήθησε να βρω την υποστήριξη από όσους αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα που αντιμετωπίζω.
Αυτές οι ομάδες υποστήριξης ήταν πολύτιμες για μένα. Ήταν παρήγορο να γνωρίζω ότι οι άλλοι άνθρωποι καταλάβαιναν τι βίωνα και το να έχω μια κοινότητα διαδικτυακά και προσωπικά ήταν μια μεγάλη υποστήριξη για αυτό το ταξίδι.
Ένα σημείο που θέλω να προτρέψω τους ανθρώπους να θυμούνται είναι να Μην αγνοείτε τα σημάδια και επιμείνετε στην προσπάθεια να βρείτε την αιτία των συμπτωμάτων σας. Ήταν εξουθενωτικό να παρακολουθώ όλα τα ραντεβού και να υποβάλλω όλες αυτές τις εξετάσεις. Υπήρχαν πολλές φορές κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου για τη διάγνωση που ήθελα να τα παρατήσω, χωρίς να ξέρω αν θα λάβω ποτέ απάντηση. Θέλω να τονίσω πόσο σημαντικό είναι να επιμείνουμε και να μην αγνοούμε τα συμπτώματα όταν εμφανίζονται.
Θα ήταν πολύ εύκολο για μένα να προσπαθήσω και να αγνοήσω ελπίζοντας ότι με τον καιρό αυτά τα συμπτώματα θα εξαφανίζονταν, αλλά Είμαι ευγνώμων εκ των υστέρων που είχα τα μέσα και την υποστήριξη για να αναζητήσω βοήθεια.
ΕΙΣΤΕ ΕΠΙΜΕΝΟΙ και μην αγνοείτε τα σημάδια.
