Το ταξίδι μου μέχρι τώρα
Γεια, ονομάζομαι Anne και είμαι 57 ετών και έχω Θυλακικό λέμφωμα Non Hodgkin, Βαθμού 1, πρώιμα στάδια.
Το ταξίδι μου μέχρι τώρα – Μάιος 2007 παρατήρησα ένα εξόγκωμα στη βουβωνική χώρα μου – κυριολεκτικά φαινόταν να εμφανίζεται εν μία νυκτί, καθώς ήταν ανώδυνο, πιθανότατα δεν θα είχα ζητήσει ιατρική γνώμη εκτός από το ραντεβού για τον ετήσιο έλεγχο μου. Θεωρήθηκε ως πιθανή κήλη, οπότε περιμέναμε μερικές εβδομάδες για να δούμε αν εξαφανίστηκε, στην πραγματικότητα μεγάλωσε ελαφρώς.
Με έστειλαν για εξετάσεις και το ταξίδι μου ξεκίνησε. Όταν ο γιατρός μου με ενημέρωσε για τα αποτελέσματα, ένιωσα σουρεαλιστικό – δεν είχα ακούσει ποτέ για το Λέμφωμα, δεν είχα ιδέα τι ήταν ή πώς θα άλλαζε τη ζωή μου για πάντα.
Με παρέπεμψαν στο Nepean Cancer Clinic και θυμάμαι ότι καθόμουν περιμένοντας να συναντήσω τον ειδικό μου και σκεφτόμουν ότι θα μου έλεγαν ότι είχε γίνει ένα λάθος – εδώ μου είπαν ότι είχα καρκίνο, αλλά δεν είχα τόσο πονοκέφαλο!
Συναντήθηκα με τον ειδικό γιατρό μου και επιβεβαίωσε ότι είχα λέμφωμα, αν και χρειάστηκαν περισσότερες εξετάσεις για να καθοριστεί ποιο στέλεχος είχα, συν τον βαθμό και το στάδιο. Έκανα τις σχετικές εξετάσεις και τα πρώτα αποτελέσματα αντικατόπτριζαν μια "γκρίζα" ένδειξη και χρειάστηκα άλλη εξέταση μυελού των οστών για να επιβεβαιώσω το στάδιο. Το βρήκα αυτό ενοχλητικό. Ήθελα να ξεκινήσω με τη θεραπεία για να θεραπεύσω "αυτό το πράγμα" - χωρίς να συνειδητοποιήσω ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει θεραπεία για τον τύπο του λεμφώματος μου.
Ο γιατρός μου συνέστησε κύκλους χημειοθεραπείας με Mabthera και τελειώστε με μια δόση ακτινοβολίας. Ήμουν πολύ τυχερός καθώς χρειαζόμουν μόνο ελαφριές δόσεις και το σώμα μου ανέχτηκε καλά τις θεραπείες και συνέχισα να εργάζομαι καθ' όλη τη διάρκεια.
Η εταιρεία στην οποία εργάζομαι είναι απίστευτα υποστηρικτική και μου επέτρεψαν να κλιμακώνω τις ώρες μου για να ταιριάζουν στις θεραπείες, τα ραντεβού μου και την κούραση που ένιωσα από αυτό. Πιστεύω ότι το να συνεχίσω να εργάζομαι με βοήθησε σε αυτήν την περίοδο, καθώς ήταν το μόνο "Κανονικό" που συνέβαινε αυτή τη στιγμή.
Εξακολουθώ να λαμβάνω Mabthera κάθε 3 μήνες. Είμαι μια χαρά, σε ύφεση, ακόμα δουλεύω, κάνω back drumming (δυστυχώς αυτό δεν βελτίωσε τις ικανότητές μου στο drumming) και χορεύω. Όταν διαγνώστηκα για πρώτη φορά, ήθελα να βρω όσο το δυνατόν περισσότερους πόρους γι' αυτό και μου φάνηκε πολύ στενάχωρο το γεγονός ότι τα μόνα άτομα που έμαθα ότι είχαν λέμφωμα είχαν πεθάνει από αυτό. Το 2008 ανακάλυψα το Lymphoma Australia (σύλλογος υποστήριξης και έρευνας για λεμφώματα) και ενώ σε ένα ταξίδι στο Qld αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι εγκατέλειψαν μια μέρα για να συναντηθούν μαζί μου και δεν μπορώ να σας πω τον αντίκτυπο που είχαν στο ταξίδι μου. Εδώ ήταν αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι που ζούσαν γεμάτες ζωές και με το Λέμφωμα, μου έδωσαν ελπίδα.
Αυτό που μου φάνηκε στενάχωρο όταν διαγνώστηκα με καρκίνο ήταν ότι έχασα την ταυτότητά μου – δεν ήμουν πια "Anne" αλλά καρκινοπαθής, χρειάστηκαν περίπου δεκατέσσερις μήνες για να το αντιμετωπίσω και τώρα είμαι ξανά η Anne με ένα επιπλέον στοιχείο. «Λέμφωμα – Καρκίνος» δεν υπαγορεύει πλέον ποιος είμαι, μου άλλαξε τη ζωή αλλά δεν ελέγχει πια τη ζωή μου.
Με έκανε επίσης να εξετάσω όλες τις πτυχές της ζωής μου πιο κριτικά και άλλαξε την άποψή μου για το τι είναι πραγματικά σημαντικό και τι όχι. Μου έχει δώσει τη δυνατότητα να ανταπεξέλθω πιο εύκολα και να μην αγχώνομαι για τα «μικρά». Έχω γίνει μέλος του Lymphoma Australia για να δώσω κάτι πίσω. Θεωρώ ότι θα αξίζει τον κόπο αν μπορώ να κάνω μια θετική διαφορά στο ταξίδι ενός μόνο ατόμου.
Η εμπειρία με δίδαξε να εκτιμώ ότι ήμουν και συνεχίζω να περιτριγυρίζομαι από τους πιο υπέροχους ανθρώπους που κατά καιρούς στο παρελθόν θεωρούσα δεδομένους. Όπως όλοι μας το μέλλον μου είναι αβέβαιο, ωστόσο, τώρα δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο και εκτιμώ κάθε στιγμή και κάνω κάθε μέρα να μετράει.
Anne
